Taki trujący grzyb, taki jak muchomor, może być stosowany w przypadku różnych chorób, jeśli jest odpowiednio ugotowany, należy wziąć pod uwagę istniejące przeciwwskazania i niezbędną dawkę. Niektóre z jego gatunków są jadalne, ale aby uniknąć konsekwencji, muszą zostać poddane pełnej obróbce cieplnej.
Opis grzyba i jego cech
Amanita należy do lamelarnych grzybów rodziny amanitów. Jasny elegancki wygląd tego leśnego mieszkańca jest bardzo zwodniczy - jest to trujący korzeń grzyba, który jest symbiozą grzybni (grzybni) z korzeniami różnych roślin i drzew. W tej chwili istnieje ponad 600 gatunków muchomora z natury, a ich kolor nie zawsze jest jasnoczerwony, czapki mogą być brązowe, żółte i białe. Najbardziej znane odmiany to królewska, Cezar, pantera, czerwona muchomor.
Zewnętrznie zwykła czerwona muchomor jest dużym, mięsistym grzybem; jej czapka może być cieńsza lub grubsza, czasami z małym guzkiem. Znajdują się na nim białe płatki - są to zachowane segmenty tkanki w procesie formowania. Podstawa nogi rozciąga się na ziemię. Pierścień lub „spódnica” w górnej części nogi to skorupa, w której zamknięte są młode osobniki; rozmnażanie zachodzi przez zarodniki.
Nie wszyscy wiedzą, że najbardziej trującym grzybem jest blady muchomor, którego zatrucie może być śmiertelne, należy również do rodziny muchomorów. Średnica jej kapelusza może wynosić 10-14 cm, noga jest wysoka - do 12 cm. Wystarczy kilka gramów tego grzyba, by spowodować śmierć. Osobliwością muchomora jest obecność błoniastego pierścienia, dzięki czemu można go odróżnić od takich podobnych pływaków, russula i pieczarek.
Skład i właściwości
W ciele grzyba istnieje kilka rodzajów toksycznych składników, które znajdują się głównie w kapeluszu i jego skórze, noga ma niższą zawartość.
Skład chemiczny najczęstszej czerwonej muchomora reprezentują następujące substancje:
- muscimol - halucynogen, który ma działanie hipnotyczne, uspokajające, może zakłócać funkcjonowanie świadomości;
- kwas ibotenowy - substancja toksyczna charakteryzująca się niszczącym działaniem na komórki mózgowe;
- muskaryna - naturalny alkaloid, prowadzący do rozszerzenia naczyń i niezdolności serca do pełnego skurczu, w wyniku jego wejścia do organizmu następuje zatrucie ze wszystkimi charakterystycznymi objawami - obniżeniem ciśnienia krwi, nudnościami i wymiotami;
- muscarufin - substancja przeciwbakteryjna, która ponadto ma właściwości przeciwzapalne i przeciwnowotworowe, co umożliwia stosowanie grzyba do celów medycznych;
- muscazon powstały w wyniku rozpadu kwasu ibotenowego i charakteryzuje się słabym wpływem na funkcjonowanie układu nerwowego.
Większość toksycznych substancji gromadzi się w muchomorach wiosną i latem, a obecnie jest to szczególnie niebezpieczne.
Muchomory żywią się organicznymi, ponieważ nie są w stanie wchłonąć dwutlenku węgla z powietrza, a także nie zawierają chlorofilu.
Mikroskopijne ilości tych trucizn są z powodzeniem stosowane w farmakologii do tworzenia leków na bezsenność, choroby stawów, przeziębienia, choroby zakaźne i nowotworowe. Preparaty stworzone przy użyciu muchomora skutecznie leczą rany, łagodzą ból i skurcze, zwiększają odporność i zapobiegają krwawieniom.
Odmiany
Amanita żyje praktycznie wszędzie - gatunki tego grzyba można zobaczyć w lasach liściastych i iglastych w Rosji i wielu innych krajach. Znajduje się je w zimniejszych obszarach, na przykład w tundrze.
Oprócz czerwonej muchomorki, która rośnie wszędzie, możemy wymienić jej inne odmiany, które różnią się wyglądem:
- Muchomor muchomor lub żółty blady perkoz. Grzyb ma nieprzyjemny zapach, półkulisty biały kapelusz z śnieżnobiałymi plamami. Najczęściej można go spotkać w lesie iglastym lub liściastym, od lipca do października.
- Muchomor muchomor. Ma brązowy kolor, czapkę od 5 do 12 cm i nogę o cylindrycznym kształcie z porowatą powierzchnią i niską kruchą falbanką o tej samej wysokości. Zapach jest nieprzyjemny, miąższ biały.
- Amanita Royal. Widać to w gaju dębowym lub bukowym, w sosnie. Ten rodzaj zatrucia może powodować ciężkie halucynacje. Jest to duży (brązowy lub oliwkowy) grzyb o średnicy kapelusza do 20 cm i żółtych płatkach. Kolor miazgi jest żółto-brązowy, a po pocięciu nie ciemnieje. Ten grzyb uwielbia lasy z przewagą brzozy, świerku i sosny, dystrybuowane w naszym kraju, w Europie, w Korei, Anglii i na Alasce.
- Amanita jest szorstka. Jest to mały, mięsisty, żółtawy lub oliwkowy grzyb o grubej nodze. U młodych grzybów kapelusz jest prawie okrągły i przypomina piłkę, u dorosłych jest płaski, a krawędzie mogą lekko zgiąć się w górę. Podczas cięcia białe mięso szybko zmienia kolor na żółty, a zapach w nim, w przeciwieństwie do innych gatunków, jest przyjemny. Amanita rośnie, zarówno w Europie, jak i Ameryce, Japonii, Azji Południowej i Środkowej. Jednak w naturze może być trudno zobaczyć, woli rosnąć obok grabów, buków, w gajach dębowych.
- Muchomor zwyczajny (szczeciniasty, gruby). Grzyb ten wyróżnia się umięśnioną mięsistą głową, u młodych osobników jest okrągły. Kapelusz jest pokryty szarymi brodawkami. Charakterystyczną cechą jest biała noga pogrubiona na środku ze łuskami u podstawy. Płytki dorosłego muchomora mają różowy kolor, miąższ jest gęsty i ma ostry zapach. Preferuje symbiozę z drzewami iglastymi i dębami, często rośnie w pobliżu zbiorników wodnych. Jest to trujący gatunek, który może powodować zatrucie nawet po obróbce cieplnej.
Amanita muscaria
Muchomor muchomor
Amanita Royal
Amanita w złym humorze
Kłująca Amanita
Prawie wszystkie rodzaje grzybów są niezwykle piękne - jest to rodzaj ostrzeżenia, że są śmiertelnie trujące.
Czy można jeść muchomor?
Niektóre gatunki muchomora uważa się za warunkowo jadalne. Należą do nich następujące grzyby:
- Opalenizna muchomor, popularnie zwany pływakiem. Nie jest szczególnie popularny ze względu na to, że ma cienki kapelusz i nie różni się mięsnością, a jednocześnie jest tak podobny do perkoza, że wielu nie chce ryzykować. W swojej surowej postaci pływak jest toksyczny i rzeczywiście stanowi zagrożenie, ale po starannej obróbce cieplnej jest całkiem odpowiedni do żywności.
Grzyb ma kapelusz o średnicy do 8 cm, koloru brązowego lub brązowo-pomarańczowego, jest płaski, a pośrodku jego mały ciemniejszy guzek. Noga jest delikatna i wysoka do 15 cm z pogrubieniem u podstawy. Charakterystyczną cechą jest brak na nim pierścienia. Amanita jest wodnista w dotyku, z odrobiną śluzu, zapach jest nieobecny.
- Muchomor zwyczajny - mięsisty grzyb z półkulistym kapeluszem, biały lub szary, pokryty ostrymi piramidalnymi brodawkami. Noga jest cylindryczna, szeroka u podstawy. Grzyb ten rośnie w lasach iglastych i liściastych, często tworzy mikoryzę z lipą, bukiem i dębem. W niewielkiej ilości zawiera musimol i kwas ibotenowy, więc przed użyciem gotuje się, a bulion jest osuszany.
- Grzyb cesarski Jest również jadalny i ma doskonały smak. Różnice w stosunku do jadowitych braci:
- kapelusz w czerwono-pomarańczowym kolorze, gładki i bez narośli;
- talerze i nogi złotożółte;
- Grzyb ma szeroką, przypominającą worek osłonę u dołu łodygi.
Grzyb „Float”
Muchomor zwyczajny
Cesarska Amanita
Odmianami jadalnymi są również brązowe, szare, śnieżnobiałe pływaki, różowa amanita i wysoka. Oczywiście wszystkie z nich wymagają odpowiedniego przygotowania i wstępnego gotowania.
Zastosowanie grzybów
Jak się okazuje, prawidłowe użycie trujących grzybów może uratować osobę przed wieloma dolegliwościami. Zastosuj je zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie.
Przy ściśle obliczonej dawce zaleca się muchomor w przypadku problemów takich jak:
- choroby skóry - skaza, wyprysk, neurodermit;
- ból mięśni i stawów;
- bół głowy;
- rwa kulszowa i reumatyzm;
- męska impotencja;
- choroby oczu;
- cukrzyca;
- gruźlica;
- napady padaczkowe;
- zmiany onkologiczne.
I to nie jest pełna lista wszystkich chorób, na które ten grzyb może pomóc.
Zwykłą czerwoną muchomor, która jest najczęstsza, można stosować w postaci nalewek alkoholowych, soku, suszonych surowców, maści. Wszystkie te fundusze są wykorzystywane zewnętrznie na żylaki, do leczenia długotrwałych ran, od oparzeń, siniaków i stanów zapalnych stawów.
Nalewkę można przygotować za pomocą alkoholu lub wódki. Zmiażdżone czapki powinny być przechowywane w lodówce przez trzy dni, po czym wypełniają słoik i wlewają 1 cm powyżej grzybów. Pozostaw mieszaninę na 15 dni w ciemnym miejscu i przefiltruj.
Maść można przygotować ze świeżych grzybów, mieląc je na kleik i mieszając ze śmietaną. Lub najpierw przygotuj proszek, susząc muchomorowe kapelusze, a następnie pocieraj je i dodaj wazelinę lub olej roślinny.
Już dziś wypuszczono specjalne leki na bazie trujących grzybów - maść na muchomor, nalewkę, kremy medyczne, leki homeopatyczne.
Przydatne wskazówki dotyczące wyboru
Przy niezależnym stosowaniu grzybów musisz być w stanie wybrać je poprawnie:
- najbardziej przydatne, a także szkodliwe substancje, znajdują się w kapeluszu - ta część powinna być holistyczna, a nie dotykana przez owady;
- podczas suszenia czapek wyjmij z nich płytki, a następnie nawlecz je na nitkę;
- podczas korzystania ważne jest przestrzeganie przepisu i dokładnych proporcji wszystkich składników;
- unikaj używania, jeśli osoby z chorym układem trawiennym;
- podczas produkcji maści i innych produktów należy unikać przyborów metalowych i improwizowanych wyrobów metalowych.
Dla osób z zaburzeniami psychicznymi i matek w ciąży (karmiących) produkt ten jest przeciwwskazany w dowolnej formie.
Pod koniec aplikacji zaleca się dokładne umycie rąk detergentami, najlepiej jest przygotować nalewkę lub maść w gumowych rękawiczkach. Wewnątrz fundusze z muchomora można pobrać tylko po konsultacji ze specjalistą od leczenia i pod jego nadzorem. W przypadku dzieci, z wyjątkiem rzadkich przypadków, nie stosuje się leków na bazie grzybów.
Należy pamiętać, że tylko cztery zjedzone muchomorowe czapki wystarczą, aby zatruć się bez szansy na przeżycie. Takiemu zatruciu może towarzyszyć uduszenie, majaczenie, drgawki i porażenie oddechowe.
Trujący grzyb, taki jak muchomor, jest żywym przykładem niekonsekwencji, która jest tak charakterystyczna dla każdego żywego stworzenia na naszej planecie. Z jednej strony jest niezwykle niebezpieczny, z drugiej jest piękny, podobnie jak wygląd i przynosi oczywiste korzyści w leczeniu osoby. Korzystanie z tego niepodważalnego daru natury pozostaje jedynie z szacunkiem i ostrożnością.