W naszych lasach często występuje grzyb Russula. Jest zbierany przez całe lato, ale szczyt zbiorów przypada na początek jesieni. Istnieje około 270 gatunków Russula, z których większość jest jadalna. Tylko nieliczne nie powinny być spożywane z powodu ich nieodłącznej goryczy w smaku lub toksyczności. Pod względem smaku grzyb należy do 3 kategorii, ma korzystne właściwości.
Popularny grzyb Russula
Ogólny opis grzyba
Russula to grzyb blaszkowaty należący do rzędu Russulaceae, rodziny Russula i rodzaju Russula. Rośnie w lasach z drzewami liściastymi lub mieszaną roślinnością iglasto-liściastą. Często występuje na dnie wąwozów, skrajów lasów, polan, obok innych grzybów. Może rozwijać się tylko w ekosystemie leśnym, nie nadaje się do sztucznej uprawy. Ale niektóre gatunki czasami można znaleźć nawet w ogrodzie, jeśli jest ułożony obok lasu.
Obszar dystrybucji obejmuje prawie całą półkulę północną. Grzyby występują w Europie Środkowej, Zachodniej i Wschodniej, europejskiej części Rosji, na Kaukazie, Syberii, na Krymie i w krajach Ameryki Północnej.
Ogólny opis grzyba Russula:
- Kapelusz: u młodych okazów jest kulisty lub przypomina dzwonek. Następnie, stopniowo otwierając się, zamienia się w płaski. Z biegiem czasu na środku pojawia się wycięcie, krawędzie podnoszą się lub lekko wyginają. Kapelusz pokryty jest cienką skórką, która jest stosunkowo łatwa do usunięcia, przylega ściśle do miazgi tylko w środku. Grzyby są wielokolorowe, kolor zależny od gatunku.
- Hymenofor: płytki znajdujące się od dna czapki ściśle z nim rosną. Są przeważnie białe (rzadziej ochry), z rowkami i spiczastymi krawędziami, promieniście od środka do krawędzi, długie i kruche.
- Noga: zwykle w kształcie walca, dolna część jest równa, lekko zwężona, znacznie rzadziej - pogrubiona. Wewnątrz jest początkowo wypełniony, pulchny, ale stare grzyby mogą być puste. Są gatunki, u których noga jest zawsze pusta.
- Miazga: łatwo pęka, krucha, stała lub gąbczasta. Malowane na biało lub w innych jasnych kolorach. Po uszkodzeniu zmienia kolor na różowy tylko w niektórych niejadalnych odmianach.
- Zarodniki: mikroskopijnie małe, ale w całej masie proszek zarodników, widoczny gołym okiem, może być biały lub żółtawy.
Różne typy różnią się odcieniem lub kształtem czapki, ale ich ogólna charakterystyka jest podobna. Wszystkie z nich są znane grzybiarzom i często można je znaleźć.
Irina Selyutina (biolog):
Russula to grzyby mikoryzowe, często spotykane zarówno pod różnymi drzewami liściastymi (dąb, brzoza, olcha), jak i pod przedstawicielami drzew iglastych (świerk, sosna).
W Russula jest wiele przydatnych substancji. Tak więc 1 kg Russula zawiera 264 mg witaminy B i 6 mg witaminy PP.
Do spożycia najlepsze, zdaniem „wytrawnych” grzybiarzy, są te gatunki, u których dominuje kolor zielony, niebieski lub żółty, a znacznie mniej czerwieni.
Grzyb posiada wiele korzystnych właściwości. Jest w stanie obniżyć poziom lipidów we krwi. Wyciągi z grzybni mają działanie przeciwnowotworowe. Ekstrakty ze świeżych grzybów pije się jako środek przeciwpasożytniczy i moczopędny.
Gatunki jadalne Russula
Istnieje kilkadziesiąt gołąbków jadalnych. Nie wszystkie z nich rosną w Rosji, niektóre są rzadkie. W większości blaty są pomalowane na szaro-zielone, żółte lub niebieskie odcienie.
Russula żywności
Ten gatunek jest jedną z najsmaczniejszych odmian. Urodziła się z półokrągłym kapeluszem, który jest następnie wyrównany, a pośrodku tworzy się wcięcie. Kolor jest brązowy w różnych odcieniach: szary, liliowy, beżowy, zielony - są też grzyby białe. Skórka jest usuwana na pół. Pod kapeluszem wyraźnie widoczne są częste blaszki, w których dojrzewają zarodniki mojczykowe lub jajowate.
Noga jest równym walcem, bez zgrubień na całej długości. Dolna część jest żółto-brązowa lub taka sama jak czapka. Miąższ zwarty, chrupiący, z lekkim orzechowym posmakiem.
Kolekcja zaczyna się w połowie lata, a kończy we wrześniu. Grzyby występują w lesie z drzewami iglastymi lub liściastymi. W pobliżu często rośnie pokrewny szary gatunek.
Brązowa Russula lub pachnąca
Brązowy Russula ma dużą czapkę o średnicy do 10 cm, z wypukłej stopniowo przechodzi w płaską. Skórka może być bordowa lub brązowo-oliwkowa. Kiedy na zewnątrz jest sucho, jest matowy, w deszczu staje się aksamitny lub błyszczący, łatwo się go czyści. Płytki są połączone z łodygą, białą, ale wraz z rozwojem grzyba nabierają żółtawobrązowego koloru.
Noga przypomina cylinder lub maczugę, ma odcień czerwonego karminu. U młodych grzybów jest lity, u starszych jest pusty. Po rozbiciu miąższ staje się brązowy, stąd nazwa grzyba. Po wyschnięciu wyczuwalny jest zapach krewetek. Grzybnia jest w symbiozie z sosną i świerkiem.
Russula bagienna
Marsh russula jest bardzo smaczny
Marsh russula to jedna z najsmaczniejszych odmian. W przeciwieństwie do innych gatunków jadalnych ma czerwoną czapkę, która u starszych ciał zmienia kolor na pomarańczowy. Wierzch (czapka) jest mięsisty i wypukły, skóra sucha. Płytki są częste, rozgałęzione, wyrastają do łodygi. Są brązowe lub kremowo-żółte.
Noga ma około 10 cm długości, średniej grubości (1-3 cm), przypomina wrzeciono lub maczugę. Wewnątrz jest pusty, na zewnątrz ma różowawy odcień. Młode grzyby Russula mają gęsty miąższ, który z czasem staje się luźny. Okres intensywnego owocowania przypada na koniec lata i pierwsze tygodnie jesieni. Gatunek rośnie w lasach liściastych i mieszanych. Grzybnia rośnie razem z systemem korzeniowym dębu, świerku, sosny lub brzozy, tworząc mikoryzę.
Widelec Russula
Russula jest rozwidlona lub wielowarstwowa, ma czapkę w kształcie lejka o średnicy 5-12 cm. Jest barwiony na różne odcienie brązu, czasem szarego, żółtego lub zielonkawego, z oliwkową plamką pośrodku. Talerze rosną gęsto i opadają, mają kremowy, zielono-żółty odcień z małymi brązowymi plamkami. Skórka na wierzchu jest sucha, jest usuwana tylko wzdłuż krawędzi, w środku czapki może być aksamitna.
Noga zwęża się ku dołowi, mocna. Po deszczach tworzą się na nim żółte plamy. Miąższ jest gęsty, chrupiący, po rozbiciu lekko żółknie. Rośnie obok drzew liściastych, dojrzewa bliżej jesieni, grzyby zbierają się w małych grupach.
Russula brązowo-fioletowy
Russula brązowo-fioletowa ma mięsistą czapkę z falistymi krawędziami, w kształcie lejka. Kolor jest fioletowy z brązowym odcieniem, czasem bordowy. Skóra jest lepka, przy suchej pogodzie wysycha, z matowym połyskiem. Jest usuwany z mniej niż połowy promienia nasadki od krawędzi. Płytki rozgałęziają się i rosną do łodygi. Początkowo są mlecznobiałe; w miarę dojrzewania zarodników nieznacznie zmieniają kolor i stają się kremowe.
Noga ma wyraźne zgrubienie pośrodku, podstawa wąska, z żółtawym odcieniem. Miazga jest luźna, łatwo pęka. Grzybnia wchodzi w symbiozę z brzozami i świerkami. Zbiór zalecany na początku jesieni: wtedy grzyb rośnie w małych grupach.
Russula niebieski
Lazurowa lub niebieska jadalna Russula ma kolor kapelusza, który przypomina kamień ametyst. Czasami widoczne są oliwkowe, liliowe odcienie. Ma gęstą i grubą czapkę, skórę można łatwo zdjąć, a na wierzchu jest pokryta niebieskim kwiatem przypominającym pajęczynę. Płytki są częste, rozgałęziające się na łodydze.
Noga Russula jest pogrubiona, u góry zwężona, biała, struktura zmienia się z gęstej na gąbczastą. U młodych grzybów pokryty jest aksamitnym pokwitaniem. Miąższ łatwo pęka, smakuje słodko, bez aromatu. Gatunek ten występuje pod jodłami w sierpniu i wrześniu.
Russula biało-czarna
Russula tego typu często nazywana jest „czarno-białym podgruzdokiem”. Charakteryzują się czapeczkami o średnicy 7-12 cm i białawym kolorze, który w miarę dojrzewania grzyba zmienia się na brązowy lub prawie czarny. Pośrodku wklęsły, brzegi lekko faliste lub proste, blaszki tworzące hymenofor są wąskie i częste, różnej długości i czernieją u starszych grzybów. Noga jest krótka, pulchna z gęstym środkiem. Russula tej odmiany przypomina grzyby mleczne, ale mleczny sok nie pojawia się w miejscu nacięcia. Grzyb ma w smaku miętową nutę. Odmiana rośnie wśród drzew mieszanych i jest zbierana przed początkiem października.
Dziewica Russula
Ten typ Russula charakteryzuje się cienką mięsistą czapką, płaską lub z niewielkim wgnieceniem pośrodku i rowkowanymi krawędziami. Z góry kolor grzyba jest ceglasty lub brązowo-liliowy, z czasem zanika. Płytki rosną gęsto, początkowo są białe, z czasem stają się beżowe, rozgałęziają się w pobliżu nogi i są z nią połączone. Skórka jest łatwa do usunięcia, podczas deszczu ciemnieje.
Noga w kształcie wrzeciona lub walca, gruba, na nacięciu nabierze brudnego żółtego koloru. Środek nogi jest gąbczasty lub pusty. Miazga jest krucha, po uszkodzeniu żółknie. Ta Russula smakuje słodko i nie ma aromatu. Rośnie pod świerkiem, sosną, bukiem, dębem, jodłą.
Russula czernieje
Druga nazwa gatunku to czarny podgruzdok. Należy do grupy grzybów warunkowo jadalnych. Miąższ ma lekką goryczkę, ale nie jest trujący. Czapka zmienia się z wypukłej w płaską u starszych grzybów, z centralnym wgłębieniem. Kolor jest brązowy, potem prawie czarny, intensywniejszy w środku. Starzejące się grzyby mają pęknięcia na powierzchni. Skóra przy dużej wilgotności jest lepka, zbiera się na niej gruz, igły, opadłe liście.
Hymenofor jest różowo-brązowy, czasem czarny. Talerze są pogrubione i rzadkie. Łodyga jest wydłużona i cylindryczna, najpierw biała, potem brązowa. Na rozcięciu miąższ staje się różowy. Gatunek rośnie w lasach zachodniej Syberii, Karelii, występuje również w Europie Zachodniej.
Russula zielonkawa lub łuszcząca się
Russula są wszechstronne w użyciu
Zielonkawe lub łuszczące się na początku życia ma półkolistą czapkę, następnie w środku pojawia się wgłębienie, krawędzie są odwrócone na lewą stronę. Kolor jest zielony lub szaro-zielony. Skóra pęka na obwodzie, ma małe łuski na górze, można ją łatwo wyczyścić do prawie połowy powierzchni kapelusza. Płytki są rzadkie, białe u młodych osobników, płowe u starych.
Noga jest mięsista i pulchna, w kształcie walca. Miąższ ma oryginalny orzechowy smak. Uważany jest za jeden z najsmaczniejszych, nadaje się do smażenia, duszenia, marynowania.
Irina Selyutina (biolog):
Pomimo tego, że w swoim smaku zielonkawa Russula przypomina pokrewny gatunek - zieloną Russula, ale na zewnątrz gatunek ten jest bardzo podobny do bladego muchomora, w wyniku czego grzybiarze często go omijają. Wynika to, jak rozumiesz, z ogromnego zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi, które jest obarczone bladym perkozem.
Dla Twojej informacji. W przeciwieństwie do zielonkawej Russula, gatunek Russula ma zieloną czapkę, która ma trawiastozielony, czasem żółtobrązowy kolor.
Odmiana jesienna pojawia się we wrześniu, rośnie w lasach liściastych, preferuje gleby kwaśne.
Śmierdząca Russula lub świnia
Śmierdzący, wartościowy, wieprzowy lub owsiany, jest uważany za warunkowo jadalny grzyb, ma gorzki smak. Kapelusz jest najpierw półokrągły, a następnie wyprostowany. Ma kolor z fioletowymi, fioletowymi, brązowymi, oliwkowymi odcieniami. Skóra na wierzchu pokryta śluzem, szorstka. Płytki hymenoforu są białawe; jeśli są uszkodzone, wydzielają ciemny sok.
Łodyga jest zagęszczona, gęsta, z czerwonawym odcieniem, który u starych grzybów szarzeje. Miąższ jest mięsisty, brązowiejący w przekroju. Gatunek zawdzięcza swoją nazwę ciekawemu zapachowi. Ktoś porównuje to do śledzia, komuś zapach przypomina migdały lub płatki owsiane, a do kogoś i zjełczały olej. Aby świnie nie miały gorzkiego smaku, są wstępnie namoczone, a następnie gotowane w kilku wodach. Nadają się do wytrawiania i marynowania.
Czy wiedziałeś? Wartość solona jest niezmiennym atrybutem opowieści ludowych, jako niesamowity przysmak w smaku. O tych grzybach wspomina nawet VA Soloukhin w książce „The Third Hunt”.
Russula złoty
Rzadka złota odmiana występująca w lasach liściastych. Kapelusz stopniowo zmienia się z półokrągłego w płaski z lekkim wgłębieniem pośrodku. Kolor jest czerwono-żółty, pomarańczowy i ceglasty, przypominający złoto. Talerze są rzadkie, z rozgałęzieniami (czasem wielokrotnymi), koloru ochry.
Łodyga jest gęsta, w starych grzybach wypełniona jest w środku zawartością bawełny. Powierzchnia jest szorstka, łuszcząca się. Odcień jest biały, stopniowo brązowieje. Środek jest początkowo mocny, ale z wiekiem mięknie. Nie ma zapachu, smak jest miękki, słodkawy.
Russula migdałowa lub laur wiśniowy
Russula migdałowa lub wiśniowa ma w młodości wypukłą czapkę, która w miarę dojrzewania zarodników staje się wklęsła. Kolor początkowo przypomina żółtą ochrę, a następnie zmienia kolor na brązowy. Płytki są częste, o ostrych krawędziach, nierównej długości, na starość nabierają rdzawego koloru.
Noga jest cylindryczna, poniżej jest brązowa, mięsista. Ta Russula ma trochę ostry smak, ma wyraźny migdałowy aromat, dlatego nazywana jest migdałami. Gatunek rośnie w lasach liściastych lub mieszanych, grzybnia tworzy symbiozę z dębem i bukiem.
Niejadalna Russula
W rodzaju russula praktycznie nie ma naprawdę trujących grzybów. Niektóre gatunki gromadzą niewielkie ilości toksyn, które mogą powodować rozstrój żołądka, podrażnienie błon śluzowych lub ostre zapalenie żołądka. Ale śmiertelne zatrucie tymi grzybami nie zostało odnotowane.
Odmiany niejadalne mają gorzki, czasem ostry smak, dlatego nie nadają się do zbioru i gotowania. Większość ma jaskrawoczerwone czapki; na rozcięciu miąższ nabiera różowego odcienia. Ale są też wyjątki.
Russula krucha
Russula jest delikatna i niewielkich rozmiarów, jej czapka ma około 6 cm średnicy, ma płaski kształt z niewielkim wgłębieniem pośrodku. Kolor liliowo-fioletowy z domieszkami czerwieni, brązu, zieleni i szarości. Skóra jest śluzowata, łatwa do czyszczenia. Płytki są rzadkie, wolne, z ząbkowanymi krawędziami.
Noga ma kształt maczugi lub walca, najpierw biała, a następnie żółta. Wraz z wiekiem zmienia się również jego gęstość: u młodych grzybów noga jest mocna, u starszych jest krucha. Miąższ jest kruchy, ma kolor biały lub żółtawy. Aromat jest słodki, smak gorzki. Pod względem smaku grzyb ten należy do kategorii 4 i jest warunkowo jadalny, spożywany jest wyłącznie solony. Ale większość uważa to za niejadalne.
Russula różowy
Grzyb ma gorzki smak
Russula pink jest uważany za warunkowo jadalny. Z wyglądu przypomina dalekiego krewnego - jadalnego rusulowatego higrofora. Ma gorzki smak, ale znika po namoczeniu i długim gotowaniu. Kapelusz jest półokrągły, bez wcięć. Kolor jest od ciemnoczerwonego do jasnoróżowego. Skóra jest sucha, śluz pojawia się tylko przy deszczowej pogodzie. Płytki ściśle przylegają do siebie, mają różowy odcień.
Noga solidna, w kształcie walca. Miąższ jest zwarty, ale łatwo się kruszy. Aby pozbyć się nieprzyjemnego smaku, Russula moczy się w wodzie przez około 5 godzin. Następnie musisz gotować przez 1,5-2 godziny, spuścić wodę 1-2 razy.
Ten gatunek występuje wszędzie. Lasy preferują szerokolistne, ale można go spotkać również w lasach iglastych.
Krwistoczerwona Russula
Russula jest czerwona lub krwistoczerwona, nazwana tak ze względu na jasny kolor kapelusza, który często blaknie i staje się białawy. Skórka jest bardzo trudna do oddzielenia od powierzchni kapelusza. Płytki są częste, rozgałęziają się, przechodzą do nogi, początkowo białawe, a następnie nabierają kremowego odcienia.
Noga w kształcie walca o różowym lub czerwonawym kolorze, w dolnej części żółta.Pusta w środku. Miąższ jest gęsty, różowy pod skórą. Smakuje gorzko i ostro oraz ma owocowy aromat. Jeśli te rusule zostaną zjedzone na surowo, łatwo o poważne rozstrój żołądka.
Russula Mayra
Russula Mayra, lub zauważalna, rośnie w wielu krajach europejskich, występuje w lasach bukowych. Czapka nie jest początkowo krwistoczerwona, następnie zmienia kolor na różowy w wyniku wypłukiwania pigmentu. Kształt jest kulisty, następnie wypukły, z lekkim wgłębieniem pośrodku. Talerze są częste, białawe u młodych grzybów i kremowe u starych.
Łodyga jest cylindryczna z lekko różowym odcieniem, brązowożółta u podstawy. Miąższ jest gęsty, po złamaniu czerwonawy, ma miodowo-owocowy zapach. Ta Russula ma ostry, gorzki i ostry smak. Uważa się, że jest trujący, a surowa może powodować rozstrój żołądka.
Russula Kele
Russula Kele ma ciemnofioletową, liliową lub fioletową czapkę, czasem zielonkawą na brzegach. Początkowo rośnie w półkole, następnie staje się płaski, a po utworzeniu zarodników jego brzegi są wygięte. Talerze są białe, z wiekiem stają się brudnoszare lub kremowe, rosną szeroko i rosną aż do łodygi. Skóra jest słabo usuwana, tylko wzdłuż krawędzi nasadki.
Łodyga w kształcie walca, pomalowana na intensywny różowo-fioletowy kolor. Podstawa nogi może być pomalowana na żółto. Z góry gładka, z lekkim brzegiem, wewnątrz gęsta. Miąższ jest suchy i łamliwy, purpurowy pod skórą, prawie nie zmienia koloru po rozbiciu, ale może trochę żółknąć. Aromat jest bardzo słaby, prawie niewyczuwalny, z lekkimi nutami owocowymi. Smak jest gorzki i ostry. Grzyb nie jest trujący, ale gdy dostanie się do naczyń, psuje wszystkie grzyby.
Ostra Russula
Russula kłuje, wymiotuje lub obrzydliwie występuje we wszystkich typach lasów. Ma czerwony kapelusz, w młodości półokrągły, po czym staje się płaski. Talerze są białe, na starość owocnik zmienia kolor na żółty. Skóra dobrze oddziela się od powierzchni kapelusza. Noga ma delikatny różowy odcień, cylindryczny kształt. U starszych grzybów żółknie, co jest szczególnie widoczne u podstawy. Smak jest gorzki i ostry.
Gatunek uważany jest za słabo trujący. Grzyb zawiera małe dawki muskaryny. Po spożyciu tego gatunku nie było zgonów, ale może powodować poważne problemy żołądkowe. Niektórzy grzybiarze używają go do marynowania. W takim przypadku grzyby gotuje się przez 20 minut, a następnie dobrze myje pod bieżącą wodą.
Russula sardonyx
Russula ostry lub sardonyx, lub żółknięcie wygląda atrakcyjnie, ma fioletowo-czerwoną lub czerwono-brązową czapkę, czasami z zielonym lub żółto-zielonym odcieniem. Kształt jest płaski z małym wgłębieniem pośrodku, wypukły u młodych osobników. Płytki są częste, przylegają do nogi i trochę po niej opadają. Odcień talerzy jest jasnożółty lub cytrynowy.
Łodyga jest wrzecionowata, czasami cylindryczna, o strukturze gąbczastej. Noga w kolorze liliowym lub fioletowo-różowym. Bardzo rzadko w kolorze nogi występuje biały odcień. Miąższ jest zwarty, z żółtawym odcieniem, ma słaby owocowy aromat, ostry smak, w surowej postaci powoduje lekkie zatrucie.
Russula w kształcie wartości
Wartościowa odmiana Russula ma czapeczkę w kolorze ochry, czasem żółto-brązową, kremową lub szaro-brązową. Początkowo kształt kapelusza jest półkolisty, następnie staje się płaski, a pośrodku pojawia się wybrzuszenie. Stare grzyby mogą mieć również czapki w kształcie lejka. Krawędź jest falista, postrzępiona. Talerze są białe, ciemnieją z wiekiem.
Noga jest gęsta, solidna, następnie staje się pusta (powstają w niej komory powietrzne), kolor zmienia się z białego na kremowo-żółty. Zapach jest wyraźny grzybowy, owocowy lub miodowy. Smak jest ostry (ostry w kapeluszu, gorzki na talerzach). Nie ma zgody co do jadalności gatunku.
Występuje w nasadzeniach mieszanych i liściastych, dojrzewa na przełomie sierpnia i września.
Russula bilious
Bile russula jest niejadalna
Odmiana zwana żółciową russula ma płaską czapkę z małym guzkiem pośrodku, pomalowaną na kolor żółto-słomkowy. Brzegi są lekko karbowane, skórka lepka od góry, czyści się ją tylko wzdłuż krawędzi. Ostrza mogą się rozgałęziać, często znajdują się na łodydze i rzadko na krawędzi kapelusza, mają jasny kolor ochry z żółtawymi krawędziami.
Noga w kształcie wrzeciona lub maczugi, wydrążona, odcień jasnej ochry, zmarszczki na starość. Miąższ jest biały, pachnie geranium. Smak jest ostry, ponieważ przedstawiciele tego gatunku są klasyfikowani jako niejadalni.
Jak prawidłowo zebrać Russula
Russula to jadalny, delikatny grzyb, łatwo pęka, zwłaszcza podczas transportu. Musisz zebrać go w koszu bez nakładania zbyt wielu grzybów jeden na drugi. Pod drzewami należy szukać owocników. Ponieważ młode osobniki chowają się w ściółce, jest starannie przegrzebany, aby nie uszkodzić delikatnych czapek. Noga jest odcinana ostrym nożem. Pamiętaj, aby spojrzeć na podstawę, aby nie pomylić go z trującymi grzybami. Przed umieszczeniem znaleziska w koszu sprawdza się, czy nie ma robaków. Jeśli jest ich dużo, lepiej wyrzucić grzyby: zarazi resztę.
Jak odróżnić blady muchomor
Najbardziej trującym grzybem w naszych lasach jest perkoz blady. Wygląda jak Russula.
Opis i charakterystyczne cechy muchomora:
- Kapelusz młodego grzyba ma jajowaty kształt, w starym jest płaski, bez wgłębienia pośrodku.
- Kolor jest zielonkawy, bladożółty, żółty, żółto-zielony.
- Noga 8-16 cm, barwiona jak czapka, tylko jaśniejsza, wydrążona u starszych okazów.
- W dolnej części znajduje się charakterystyczny jajowaty „worek”.
- Pod czapką na nogawce widoczny jest gęsty pierścień - pozostałości prywatnej zasłony, która zakrywała hymenofor, a tym samym łączyła czapkę i nogę.
- Miąższ jest bezwonny i nigdy nie widać na nacięciu, że zmienia kolor na niebieski lub żółty.
Oto kilka rzeczy, na które należy zwrócić uwagę, rozróżniając te dwa typy:
- Jadalny grzyb nigdy nie ma pierścienia na łodydze.
- Noga jest zawsze grubsza niż w przypadku jasnego muchomora iw stosunku do kapelusza u większości jadalnych gatunków jest biała lub lekko żółtawa, czasem różowa, gdy czapka jest czerwona.
- Na dole nigdy nie ma zgrubienia.
- Robaki nie jedzą bladego muchomora - zawsze jest w całości.
Nie tylko owocniki muchomora są trujące, ale także zarodniki. Jeśli pod drzewem rosną Russula i muchomor, nie możesz wybrać jadalnego grzyba. Spadają na niego trujące zarodniki i staje się niebezpieczny. Unikaj także zbierania jagód rosnących obok bladego muchomora. Eksperci uważają, że w promieniu 3 m od bladego muchomora nie tylko nie należy zbierać grzybów ani jagód, ale nawet dotykać czegokolwiek rękami.
Food russula (Russula vesca) - Jedna z najlepszych Russula
Bliźniacze grzyby. Russula spokrewniony i pospolity Millechnik.
Uwaga! Wymioty lub ostra rusula.
Wniosek
Grzyby Russula są znane, smaczne i zdrowe. Są szeroko rozpowszechnione w lasach. Gotowanie tego rodzaju jest proste: gotować przez 10-15 minut, a następnie dusić, smażyć, marynować lub posolić. Czasami Russula są suszone, ale nie mają własnego charakterystycznego zapachu, dlatego są gorszej jakości od innych grzybów. Najważniejsze podczas zbierania jest zapamiętanie głównych cech gatunku i nie mylenie go z jego trującymi odpowiednikami.